Gecenin ışıklarını söndürdüm

Yar…
Artýk sana
Gel diyemem
Ne kadar yüzümü
Hasretinin
Rüzgârýna döndürsem de
Ümitlenemem
Gecenin ýþýklarýný söndürdüm

Sessizliðin topraðýna
Þevk ve sürurumu gömdüm
Bahtýmýn her sayfasýna
Derin bir tebessümle baktým

Ne kadar
Çile ve cefa varsa
Hamt etmek için
Sahibe sýðýndým
Neye, nasýl inanýyordum
Ne kadar biliyor
Ve iman ediyordum

Kutsallar
Karþýsýnda kararlýydým
Ve fakat anlamadan
Nasýl sahip çýkardým
Kitap derin bir muamma
Olarak karþýmdaydý

Öksüz ve yetim
Peygamber anlaþýldý mý?
Din adýna dindarlýk
Yapanlar sanki kadýydý
Kalbi hassasiyet
Onlardan çok uzaktý

Ritüel ve þekle
Bürünmek mi kurtaracaktý
Mukallit kimlik
Ne zamandan beri irfandý
Bizi bizden uzaklaþtýran
Nedenler vardý

Bir insan
Kendi kimliðine
Bu kadar uzaklaþýr mýydý?
Ruh ve dimað adýna,
Kalp ve vicdan
Namýna ne vardý
Nefs zaten her bakýmdan
Ortalýkta salýnandý

Edep
Ve hayâ
Umursanmayan
Hayati hakikatti
Cehaletin ve piþkinliðin
Her türlüsü karþýmýzdaydý…

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: