dağ düştü

vazgeçiyorum,
çaresizlik öðrenildi tarafýmdan
sesimse yanký bulmuyor ruhumun duvarlarýnda
baðýramýyorum,
gramafon yanlýþ çalýyor kýrýk terennüm

terk seçimdi, O olmayýþýnýn ertesinde
siyah karýncalar gibi lal ve aþka laun
geçtim günceðizlerin alacasýndan
perdeleri sürdüm aklýmýn camekanýna
düþünceden histeriye giden yokluk hali sen

sýðýndýðým limanlarda mavnalar nihavent yüklüydü
her sahife hüzzam okudu canýma
biriktim þiirlerin dibinde

þahsa nazýr ölümler biçilmiþ sanki
mutlu masal alýnyazýlarýný inkar eden
þarkýlar bozuyordu ezberini hep
susuyordum, susuyordun, susuyorduk bir yalnýzlýðý
tumturaklý karþýlamalar arasýnda duyulmadý veda

definler tekildi,
teselliyi döktü hazanda aðaç
boynundan öperek þýmartýlan ümit hercai, sinsi

kime uðuldar bu kurþuni gece
çýkrýklarda eðirilir aðrýlý yürek hengamesi
örter üstünü ve tanýmaz kimse kefilini
ayakaltýnda kendi gölgesi

siyah bir tastan üþüyerek düþer suyun yüzü
eli varmaz almaya, yýkanmaz avuçlar
kalýr her þey ortada...
haybesinde tuz, lale boynuyla yara tam orada
dað düþtü.








Sosyal Medyada Paylaşın: