Gece kanýyor sessizliðinde susmanýn, Dudaklarýnýn býçak sýrtý çizgisine mýhlanýyor sükût. Gözlerini yumup Vagonlarý hasret yüklü uzun bir tren geçiriyorsun içinden, Yollarý düren.
Kavuþmanýn düþünü parlatýyor yukarda ay, Sarhoþ uðultusu sularýn... Ve ters yüz edilmiþ bir eldiven oluyor ayrýlýk birden; Ne gurbet kalýyor, Ne hudut!..
Kocaman silgilerle siliniyor mesafeler soluðunda, Derin bir iç geçiriþ ürpertiyor geceyi. Yýllar öncene ait bir kuþ, Hatýrlatýyor neler yaþandýðýný zamanda. Rüzgârýn çarpýp durduðu açýk bir pencereden giriyor çocukluðun; Avlu, Nar aðacý, Tulumba...