Seni hiç bir zaman göremeyeceðimi bilsem de, Sen yokken nefes alamamaktan ölsem de, Zemheri karanlýklarda yolumu kaybetsem de, Seni sevmekten asla ve asla vazgeçmeyeceðim.
Yokluðun kör býçak misali ciðerimi parçalýyor, Yoksun diye yüreðim deli, divane oluyor, Boþ çerçevem bile seni andýkça sen doluyor, Seni düþünmekten asla ve asla vazgeçmeyeceðim.
Sen varken hayat, gecelerde dolunay gibiydi, Bizim sevdamýz el, aleme inat doyumsuz seviydi, Yüreklerimiz yan, yana geldiðinde çýrpýnan bir deliydi, Seni yaþamaktan asla ve asla vazgeçmeyeceðim.
Zafer Özcan-(29.03.2014)
Sosyal Medyada Paylaşın:
BELALIM532 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.