kimseye ses etmiyorum usul usul geberiyorum anne anlatmýyorum yarým kalan masallarýmý umutla beslenen çocuklara ayaklarým çýplak koþuyorum bu ölüm köprüsünü yorulmanýn ne olduðunu çok oldu bilirsin unutalý sabahý beklemiyor gözlerim sebebim oluyor bu yýldýzlar...
anne ;
usul usul çekiliyorum senden arta kalan kabuða üþüyorum ister istemez elim kolum kor bir yalnýzlýða gebe þimdilerde beni yeniden getir bu dünyaya anne ,
bu soðuk tenefüs aðýr gelecek göðsümün vebaline hissediyorum ...
anne ;
usul usul çekiyor ellerini yelkovandan akrep sorarlarsa söyleyemem nedenini bu hunhar aceleciliðin
çýktýðým son sabaha asýveririm lal bedenimi en çok çok sürmez bitiveririm öyle sessiz sedasýz...
bi kaç dipsiz gece kalýr aklýmda kalsa kalsa birde emzirdiðin o koku üç yaþýmýn minnacýk avuçlarýnda
gerisi boþ,gerisi gerceðe oldukça uzak acý bir masal anne iliþmesinler kayan yýldýzlara sokak çocuklarý sülük gibi yapýþmasýn alnýmýza beynimizi kemiren bu ihanetler kendimden daha düþman kesiliþim neden kendime anne ?
,,,,
anne;
kirlenmiþliðinden utanacaðý yok bu dünyanýn bu lekeleri nasýl yakýþtýrmýþ o masmavi gerdanýna denizler yaðmalanmýþ düþler beþiðinden düþmüþ bebeler kadar mahsun doðuyor her sabaha güneþ