vadiye uzanan kayalarýn eliften oyuklarýný divan deðildi oturduðumuz unutmadým uçta bir yerde duruyor þebnem
ayný iðnenin ucunu nazikçe býrakýyor zamana ve plak kulaðýmýza fýsýldýyor metin olmalýsýnýz yüzleri eritip döken aynalar karþýnda metin... bu öðreti, buz olmadan asla tutulamayacak suyun
tahta atlarýnda demir süvariler nektarlý výzýltýsýnda kara kovanýn ve bahçe bahar deðil býrakýp gidilecek uzun hazýrlýðýmýz
süslenen her þey kýsalýr yükseltiyor insan durduðu zemini
ne kadar yanlýþ varsa o kadar ýslanýyor dilimiz külden kalem yýkýlýyor karþýmýzda kanýt mý lazým ölümü gösteriyoruz
Liszt çözmüþ olmalý ritmin üst anlamýný ýþýk geçirmeden bin yýl daha d ü þ ü n e b i l i y o r m u s u n u z
artýrýyor parlaklýðýmýzý ýþýklý her þey gibi bilgi vermiyor sezgilerimizi kuþanmýþ zaman
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevin subaşı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.