Damarlarým kabarmýþ, hýzla akýyordu kan Hani deprem olur ya, korkusu sardý bir an Sarsýlýyordum gel-git, mana veremedim buna Sýkkýn ve býkkýn halde, sýkýlýyordu bu can.
Ýki elimi sundum, semaya doðru açýk Dua ettim yürekten, yalvardým açýk saçýk Birden duruldu içim, dalgasýz su misali Bu bir lütuftu bana, çevre olsa da kaçýk.
Fakir dediler bana, su içtim kana kana Benim gönlüm var zengin, haber oldu dört yana Az ama öz dost olup, düþman zýrhý deldiler Tertemiz bir yürekle, kardeþ oldular bana.
Her kulu, ak kul sanma; her güzel söze kanma Riyakâr insan olup, kor ateþlerde yanma “Allah” diyen tüm kalpler, düþmandýr pis þeytana Ben, böyle dost istemem; sakýn ha, beni anma. Sosyal Medyada Paylaşın:
Selim Temiz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.