Sere serpe uzanmýþ Marmara’nýn koynuna,
Ýnci gerdanlýk takmýþ, ince, sedef boynuna.
Dalgalara daðýtmýþ kývýrcýk saçlarýný,
Gözler önüne sermiþ, yeþil yamaçlarýný.
O gül çehre, âhu göz, o sevdâlý bakýþlar,
Bir âfet-i devrân ki, gönüllere akýþlar.
Gönlünün bahçesinde açmýþ rengârenk çiçek,
Ýstanbul kýpýr kýpýr, uçuþan bir kelebek.
Hülyâlý bakýþlarla bakýyor uzaklara,
Kýskananý öyle çok, düþmesin tuzaklara.
Minârelerden göðe uzatýr ellerini,
Meltemlere býrakmýþ saçýnýn tellerini.
Sunuyordu gönülden emsâlsiz koylarýný,
Ýnsanlar neþ’e dolu, yapýyor toylarýný.
Kalbini fethetmiþti, Fâtih seneler önce,
Gönlünü vermemiþti, bir daha hiç bir gence.
Yeniden giymiþ kaftan, bezenmiþ lâlelerle,
Güzel baþý taçlanmýþ, o nurlu hâlelerle.
Saltanat görmemiþti dünyâda böyle bir kul,
Ne kadar da mutluydu, sevdâlýydý Ýstanbul.
(16/04/2006 Erenköy)
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.