"Kýyýlarýn hüznüne sardým kendimi
elvedâ deniz..."
Yüzsüz bir kýrmýzýya bulandý düþüm düþmeden önce
ölmeden öldürdüm hüznü; yüzsüzdü çünkü
her açýldýðýnda kapý, bilip bilmeden
izinsiz ve oldukça biçimsiz girip oturdu
baþ köþelere... Kurudu y/aþým...
Sondan baþa alalým yaþanmamýþ dünleri
zamanýn sarmalýnda dönsün eteklerimiz
yamacýnda coþalým; siz, biz ve þarap
akýp gitsin netâmeli sancýlar
üflensin sur, dökülsün sýrlar...
perdelensin gözümüzdeki nûr...
Ziyân edilmiþ bir yýðýn karaltý
gölgelerden uçurum
kanatlý kanatsýz cümle mahþer kuþu
huþûya yükselmiþ sessiz nâralar...
koca bir ömrün özeti þimdi
denize hasret uçup giden martýlar...
Hadi kurtul kuþatmalarýndan
dünyana dokun..
bir þehir kur inkârlarýndan
hudutsuz nehirlerde
kendinle kavuþ...
Koþ þimdi, bulutlar yürüsün ardýndan
gidebildiðince aðlasýn gökyüzü
sýzalým sonra
Sen
Ben
Ve
Yeryüzü...
Özlem Tarhan
Mart/27/iki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.