* İSTANBUL*

Sen, ey! gizemli masallar diyarý yedi tepeli Ýstanbul
Madem ki unutulmuþsun eski dostlardan yana
Dur! bekle, bu kadar da umutsuz olma
Biliyor musun? sendin tüm sevdiklerimi benden çalan
Palmiyeli aðaçlarla arþýnlýyor sevda yüklü yollarýn
Adýný mýh gibi aklýmda tutuyorum diyen Attila Ýlhan
Þimdi Çiçek pasajýnda onunla olmak vardý
Kemancýlar baþucumuza gelmeden önce.

Sen, gözlerimde gizlediðim Sirkeci iskelesi
Gün bitti, biletini alan Üsküdar’a geçti
Soðudu en ateþli gençliðimin zamaný
Yanýp sönen sihirli ýþýklarýnla gör beni
Kuzguncuk yokuþundayým, soluðum büyümüþ oflamaktan
Ey! tarihin zaferleriyle cihaný titreten Ýstanbul!...
Gecenin karanlýðýný çal, Boðaz’ýn mavi sularýyla yýka beni
Münir Nurettin’in þarkýlarýný çal, geçtiðim her kapýdan
Hatýrladýkça, daha çok özledim daha çok sevdim seni Ýstanbul’um.

Seninle öðrendim þiirlerin en hasýný yazmaya
Sanki Göksel Arsoy, Belgin Duruk’tan bir filmin yadigârý yüzün
Ýlk baþ harfini söyle bileyim Muhteþem Süleyman’ý
Galata’dayým, balýkçý teknelerini seyrediyorum
Ah! ömrüm, iki kapýlý bir handa bekleyen bir yolcu gibiydim
Ne zaman biraz üzülsem, tesellimde sen varsýn, Ýstanbul’um.

Nuri Daðdelen
15/1/2014

Not: Þiire eklenen þarký Þehzade Mustafa’nýn anýsýna armaðan olsun.
Sosyal Medyada Paylaşın: