Sükut yanımı andırır...

Bir hazan sabahýydý, kopuverdin yanýmdan, uçtun uzak diyarlara,
Yýllanmýþ hatýralarýmýz vardý, býraktýn geride, gittin; bir çýrpýda...
Ne kaldý ki geride, bana býraktýðýn o dayanýlmaz hasretinden baþka,
Ne kalmýþtý ki söyle, yoluna baþ koyduðumuz o güzelim aþka...

Yokluðunda kayboldum ben, yýllardýr bi-haberim kendimden,
Çekilmez çileler çektim, misal-i mecnun gibi dîvaneyim ben,
Mecâlim kalmadý, direniyorum yokluðuna, üþüyorum sensizlikten,
..ve her anýþýmda seni, sýzlýyor yüreðim; taa.. en derinden...

Artýk saatler geçmek bilmiyor, direniyor sanki yokluðuna,
Ne, zaman yokluðuna merhem oldu, ne mekan unutturdu seni,
Gönlüm pür-melal, hicraným desen, almýþ baþýný gidiyor,
Sen yokken sevgili, gözlerim ümitle hep yollarýný gözlüyor...

Ah o geceler, senden yoksun kaldýðým o hazin geceler,
Sükut yanýmý andýrýr, inim inim sensizliði heceler...
Karanlýk koyu, sensizlik diz boyu; buna þahittir geceler,
Sükut yanýmý andýrýr, inim inim sensizliði heceler...
Sosyal Medyada Paylaşın: