Yazacak ne çok þeyim var diyordum eskiden Þimdi kelimelerim gizleniyor içime Onca güzel heceyi indirdim de askýdan Hiç biri olmuyor ki þimdi derman acýma Hüzün sokak baþýnda bekçi gibi bekliyor Gülmeye çalýþtýkça yeni dertler ekliyor..
Sayfalar bana bakar kaðýt üstünde kalem Ellerim titremeden alamýyorum ele Acýtýr biliyorum dilde uçuktur elem Baþýmý eðdim güne koþuyorum ecele Çevremdeki insanlar sinsice gülüyorlar Ýçimde duygularým gün be gün ölüyorlar.
Daha dün deðil miydi mutluluk yazýyordum Sanki ben bir aðaçtým içim çiçek açardý Hece hece kalemle gelecek kazýyordum Gül yüzüm heyecanla sevincini saçardý Ne oldu birden bire kim kesti dallarýmý Bunca taþý kim yýðdý kapadý yollarýmý.
Göze geldim belki de dünya baþa yýkýldý O caným sevdiceðim elin gönlüne kondu Ayrýlýk ellerime kýna diye yakýldý Bana olmaz dediðim sevda içimde dondu Sibirya soðuðunu ciðerime doldurdum Bu ömrü yar yoluna bile bile soldurdum.
Kahpelik nakýþ nakýþ ardýmdan örülürken Ben yýldýzlar toplayýp gözlerine takmýþtým O zevk-i sefa ile ellerle görülürken Sevildim zannederek kalbe adak yakmýþtým Saf deðildim halbuki namerdi tanýyordum Ben kendimi boþ yere akýllý sanýyordum.
Þimdi kalem ne yazsýn kime nameler dizsin Kaðýt bile istemez kirletmek beyazýný Bir tek kelam yazarsam dostlarým bana kýzsýn Gönlüm kabul ediyor daðlarýn ayazýný Ýnzivaya çekilir unuturum olaný Artýk hibe ederim ondan arta kalaný.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.