Utanmasam sokak demeyecek
Kapanývereceðim buz gibi ayakaltý taþlara
Avuçlarýmý avutacak, topraðý yýrtýp güne uyanmaya çalýþan
Bir kýr çiçeði;
Bir muharrem ayý hediyesi býrakacaðým baþucuna
Allah’ým kabul etsin; hüngür hüngür
Kanayan çocukluðumu taþýyan gözyaþý yüklü bulutlarýma…
Hýrkam savrulacak asi rüzgârýn elleri arasýnda
“Esme” demeyeceðim; tam tersine
Savur beni kendin gibi sahipsiz topraklarýn kucaðýna…
Kalabalýklar acýyarak bakacak kuþ uçmaz kervan geçmez
Gönül yaramdan ruhuma iþleyen kader taþýma…
Akan makyajým olabildiðince renkli
Bir palyaço gösterisiyim ben bedavadan
Sokaðýn kalbinin attýðý iþlek bulvarda…
Umutlarý da al abi iliþtir simitlerinin yanýna
Sat tabii bir de hiç olmazsa alýþ fiyatýna…
Ben alýþ/tým ne de olsa fakirliðe ümitten yana
Denizde iki kere sekmedi hiç benim taþlarým,
Ýlk ebelenendim ben hep çocukluðumda
Arkadaþlar arasýnda;
Daha doðrusu hayat hep mýzýkçýydý bana…
Gitmedim üstüne; alttan da almadým
Koþtum ben hep; geç kalmaktan korktum;
Belki de ondan hep çifte yamalýydý düz taban pabuçlarým
Gocunmadým ki…
Ben mutsuzluklarýmla yoðruldum,
Her batan güneþte el salladým
Gözlerim buðulu, istemesemde
Giden sevgilinin ardýndan ve her yeni doðan güneþle
Yeniden doðdum; aþka çelme takýp yüreðe düþürme umudundan…
Bir kez daha kara/vana;
Çekilsin perdeler, görülmesin bizim gibilere
Mutlu siluetler…
Çocuk sesleri karýþmasýn oda oda seslerimize
Ah be; bu kadar aþikar iþte dibe vuruþumuz ve akabinde
Ýþbirlikçi sessiz haykýrýþlar…
Yine umut vadediyor dolunay,
Ve sabaha uyanma ihtimali þenlendiriyor
Dörde emin adýmlarla yürüyen akrebin yelkovana düþen bakýþ açýsýný…
Nasibimize uyanmak
Belki nasiplenmek hayallerimizde büyüttüklerimizden yana
El bebek gül bebek; kendimizi büyütemediðimiz kadar…
Günaydýn gün,
Hoþ geldin perdemden sýzan gün ýþýðý,
Ve bir kez daha rastgele; hayata!