YAKAMOZU UNUTAN SU

kendi kentini tanýmyan bir bakýþ kaldý
senden geriye yalnýz
yokluðundan küçük yüreðim
büyük umutlarý sýðdýramaz içine
afaki sözler tutunur dallarýma
oysa ben güzde hapsim
bahar saçlarýnla oynaþýrken

içimi çizerek büyüyor
aþk dedikleri yaramaz çocuk
gökkuþaðýný giyiyor
ayýðýna takýp umudu
cebine koyuyor düþlerimi
her anýmýn içine yayýlýyor umursuz
ondan bendeki bu uçarýlýk
ve uçurtma bakýþlarýmýn gezinmesi sokaklarda

iþte vebali bundan büyük
seni düþünmenin
göçmen kuþlara karýþýp giderken kokun
limanlar dolusu sensizlik taþýyor
nefesimde salýnýp duran yakamozlar

solan renklerin sýzýsý daðýlýyor dudaklarýma
tenimin ürpertilerini öperken gece
sesten ýþýklarla buharlaþýyor zaman
ellerim sensizliði koklarken
nasýl bir çareyi soldurur gün
yüzünün aynasýnda

rüzgarýn deðmediði sularda unutuyorum seni
maviye hasret bir kentte
yüzünde gülümsemenin kýrýþýðý olmayan
bir gölgeyi gezdiriyorum yüreðimde
nasýrlaþmýþ bir düþe basýyor durmadan
gözlerime inen sis

nere gitsem yokluðunun kokusu sinmiþ
adýmlarým bu yüzden çaresiz
aklýmýn girdaplarýndan korkuyor umut
bundan içimde boðuluyor aþk
sensizlikten kalmýþta nefessiz

ALÝ RIFAT ARKU
02/05/2013
ÝSTANBUL
Sosyal Medyada Paylaşın: