İNSAN MANZARASI

ÝNSAN MANZARASI
Bir garip yaratýk þu insanoðlu.
Vurdumduymazlar, çanak yalayýcýlar,
Ve en kötüsü de duvar dibi itleri.
Þansa baðlý bir yaþamýn güçsüzlüðü,
O derece de, kaygýsýzlýk yaþam tahtýna.
Bir garip duygu ki içimizdeki,
Zaman olur, baðýrmak, sövmek, dövmek eylemi büyür,
alçak sezilerimizde.
Bunun yanýnda, kitap delisi geniþ kafalýlar.
Baðýrmaz oldum olasý anlamsýz þartsýz,
Kýzdýrmaz onu olaylara içinde bulunduðu kitap, söylev, fikir.
Hep, hep ama caným topyekün insancýldýrlar.
Bir güzel eylemciliktir içimizde fikir, kötüye inat, çirkine set.
Ýyiye geçit sonsuza dek.
Nedensiz kabul edilir iyi, kötünün nedenli engellendiði gibi.
Ha oyana, ha bu yana.
Git geriye, gel beriye.
Ne enseme vur, ne ekmeðimi al.
Ne vurdum, ne aldým, almayacaðým.
Gel koþarak, gel gir beynime, kalbime.
Ama, pirelenme, bitlenme.

Barýþ Ozan Zeyrek
17 Eylül 1977 Bursa

Sosyal Medyada Paylaşın: