gök ormanýnýn mevsimlerinden yýldýzlar geçiyordu
hayalsiz yargýlanmak üzere körebe oynatýlýyordu ay
aðlýyordu gece
ama/fail aranmýyordu
sahnesiz kulvarlarda
tutkusuz düþlere sahip olurken karanlýk
içini çekiyordu aþktan sakýnmýþ düþen yýldýzlar
ne söylese yetiþemiyordu
duygularýn köklü fidanlarýna keþkeler
eskinin ýslanan yaprak kýpýrtýlarý
tüm düzeneklere isyan ediyordu
velhasýl
bulmadan önce aranmýyordu geleceksiz ,gelecek,
düþüyordu yapraklar
böyleydi her þey iþte
yani büyü deðildi
aþkýn i mgeli yüzü
ve sancýlý sularda ýslanan kalbi
...nilmahya...