Bir gülücük gönder!
karþý karþý kal-dýrýmlar,
allý pullu bakýþlar!
bir kendime bir sana inandým;
can’a vursa yýldýrýmlar…
yalnýzlýðým,
/yapraklarýmýn arasýndan süzülür "yar"!
gör ki!
sen de yendim kendimi.
Sen de yedim arsýz-arlanmaz nefsimi..
titredim, hissettim irkildiðimi…
Ýçimdeki tiz sesler yükseldi.
kokla þimdi yüreðimi,
yeni doðmuþ bir yetim gibiyim!
amber kokulu hücrelerim;
bilmezdim bunca kir-lendiðimi,
olmasaydýn;
daha da beterini!
arada bir gülücük gönder bana,
bu da yeter,
kanatlanýr yüreðim ardýnda,
ansýzýn bulurum bende seni.
Orhan Veli’nin genç ölümüyüm,
Nazým’ýn incecik çapkýn yüreði,
Ahmet Arif’in prangalý hasreti,
Özdemir Asaf’ýn paylaþýlmayan yalnýzlýðý,
Can Baba’nýn aþka bakýþý.
Neyzen’in yangýn adamlýðý.
duyur içimdeki ‘ney’ sesini…
gel etme! Anla iþte!
bir gülücük gelse senden,
yürek bu; bir güzel nar’a belenir
seslenirim aleme
“iþte budur gül!"
karun süleyman da kim gönül?
Hidayet DAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.