güneþ sýcaðýný çaldým gözlerinden
gökkuþaðýyla sarýp sarmaladým da
yüklendim bulutlu kar kokan gecede
yeniden düþtüm yollara, deli divane
sormadým, soramadým da kimselere
anýlarýmý yazarken kara gecelere,
ölümün elinden kurtarmak gibiydi
düþüncelerde biriken tutkularýmý
arayýp aramadan bulmak gibi biraz
aþk çýkmazýnýn mutluluk duraðýný
bulup bulamadan yaþamak belki de
yüreðimde ýsýttýðým son umutlarý
ve...
kendi türkümü yaktým bu geceye
sen olup kendimi sevdim biraz...
gözlerinden damlayan kor ateþte
ben olup seni sevmekten baþka...
þimdi...
gözlerime kaçan kar taneleri gibi
üzerime çullanan sözcük dizeleri
ovuþturdukça kanatan, yaralayan
susuturmak istercesine kovalayan
ama...
çýrpýndýkça batýyorum gözlerinde
yetmiyor med - cezir çýðlýklarý da
boðuyor yüklendiðim güneþ sýcaðý
yetmiyor kara gölgemin nefesi de
aþkýmý anlatmaya sana...
çalamadýðým bir ýslýk gibi þimdi
dudaklarýmdan düþmeyen suskunluk
kara geceye yazdýðým yoksun-luk
yetmiyor þimdi yaðmur kokusu da
aþkýmý anlatmaya bana...
gözlerim kapanýrken geceye,
seni yazýyorum yüreðimde tek heceye
Aþk...!
Serdar Coþkun...