Kan revan ikilem...
karanlýktý yana yakýla aradýðým bilinmezlik
vicdan iþ baþýndaydý dur yapma dercesine
elimi yüreðimi uzattýðým her ýssýzlýkta
bin yýllýk hüzün, bir sürü acý çýktý
ah gözümün nuru neydi bu?
ruhumun hikayelerinde kaybettim ana soluklarýmý
çocukken çaldýðým erikleri
yollarýma taþ olup hayatýmý iþgal ettiler
dallarýný ayak uçlarýma serdiðim dallar bile
mezar hazýrlýðý yapmakta sanýrým
ne acayiptir yusuf yüzlüler
zebani kýlýðýnda arzý endam etmekte
hep ayrýlýklar hep aðýtlar üretti benim yürüyüþlerim
oysa anka kuþunu küllerinde gelmiþti
özgürlüðün mihnetsiz duruþu
bilirim ki marifet düþünmek yazmak deðilmiþ
acýyan yanlarýmýzý iyileþtirmek
ne ihanetler gördük daraðacýnýn ilmeðinde
evlat acýsý gibi koydu ana yüreklerimize
sýrlarýmýzý verdikte ayyuka çýktý
hal bilmezin çepkeninde
bizden önce geçti gitti, ufuktaki siyah yarýnlarýna
reyhan kadardý yüreklerimizdeki taze cesetler
tarla kuþlarý gözlerini kapatmýþtý
görmezler artýk ceset harmanýný
kalplerinde sýrlý ayna hepten kýrýlmýþtý
yüzleri yarýmdý utanmazlýðýna
çocuklar karþýlamakta yolun sonunda
alacaklarý çoktu veresiye yazsalar da
öfkeleri sýratda yalýnsýz beklemekteydi
ellerindeydi mezar tutanaklarýnýn kaydý
marifet deðildi kendimi ele verdim
esrik gülüþlü çocuk cesetlerinin varlýðýna
hala anlam veremediðim bu ikilem neydi
vicdan yaralanmýþtý...
son kanamalarýn üstünü kapatýyordu
toprak kokulu ellerim...
bu son olsun diyordu gök yýldýzlarý
usulca örtün üstümü.
ortalýk kan revan,
________________ yýldönümünü yaþarken...
Sermin Çýnar/Ýzmir
þiirime nefes olan Deniz Pýnar (bay poesie) yüreðine saðlýk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.