-ölüyor þehir ýþýksýzlýktan-
esmer yalnýzlýðýn kirli sularýnda
vuruluyor mülteci düþler
ülkem
ucu yanýk mektuplarýn karanlýðýnda kalýrken
insan yanýmýzda kalan sessizlik düþüyor payýma
küllenmiþ sözlerin içinde aðýtlar
yalan yanlýþ
cüzzamlý masallar kalmýþ cepte
ne yana dönsek izler
suskunluðun cenderesindeki bizler
ne çok benziyoruz akþam ýþýklarýna
akþamla çoðalan eksilmiþ sabahlara
zamanýn beþiðinde sallanýrken umutlar
saniyelerin nabzýna vurur med cezirler
inandýklarýmýzýn inanýlacak þeyler olmadýðýný öðrendiðimiz anda
kopar asýl kýyamet
bugün
k-özümü yakan bu þehrin köküne çakýp kibriti
öldürüp soysuz yalnýzlýðý þakaklarýndan
ýslýk çalasým var ardýndan
sizin olsun
içinde kaybolduðunuz aydýnlýðýnýz
hayatý týrnaklayan çocuðun gözlerindeki
hüzünlü atlasýn karanlýðýnda kalayým
nasýlsa haziran olurum
ç ekerken iliklerime mezar çiçeklerinin kokusunu
sizler
bilir misiniz
bir ormanýn kalabalýðýnda yalnýz ölen çýnar aðacýný!
bilir misiniz
þiirin
vedalara sarýlmanýn sesi olduðunu!
.
.
hadi!..
tek yumruk olup
çýkarýp üzerimizdeki alfabeyi
-somun ekmek gibi bölüþelim düþleri-