Ýnsanlar neden seviyorsun der, benim cevabým nedensiz seviyorumdur.
Çünkü sevgimi bir nedene baðlamak yerine birçok sebebe baðlý kýlarak sabit tutmak isterim.
Ýnsanoðlu nankör derler, sevgiyi nedene baðlayýp karþýlýk olarak bunu yüceltirler.
Ben bunun yerine sevgime sýðýnmayý tercih ederim, çünkü biliyorum ki sevgisiz ve sevdiðimsiz bir anlamý kalmýyor.
Çok sevgi sýkar, bunaltýr yeri geldiðinde soðuturlar derler.
Ama ben biliyorum ki, sevginin aþýrýsý çoðu olmaz, sadece yüreðinin büyüklüðü küçüklüðü vardýr, benim yere göre sýðmayan bir yüreðim var o da seninle dolup taþýyor.
Galiba suçluluk duygum beni böyle þeylere itiyor.
Sevgim gerçek olsa da inandýrmaya yetmiyor.
Ýnandýrsam da mutlu etmeyi saðlamýyor.
Ne için, bir hiç uðruna mý sevdin o zaman diyenlere de.
Benim cevabým ise þudur; -hiçim-yokum, varlýðým tek O kiþi diyor.
Sana yalvarmýþ yeri geldiði vakit bana kötü davranma diye
Þimdi nedenini anlýyorum, benim üzülmeni istemediðin için.
Ama bilmiyordun ki benim acým sensizlik
Ama bilmiyorsun ki benim acým senin varlýðýnda sensizliðin sessizliði..
Ýþte o yüzden benden seni sevmememi istemem, çünkü sevmeme gibi bir durum anca öldüðümde olur…
SANA seni sevdiðimi söylesem de, yine de seni her koþulda seviyorum, sensizliðin bile bana mutluluk verici bilesin…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.