Bulutlu havada güneþimdin,vuslataðrýmdan *
zamaný unutuyorum saatim sensin ...
Yaprak sarýsý düþlerim kýrýlýyor özlemlerimde
can yanýðý rengi vuruken geceme z’ýlgýt ýlgýt
ay sarýsý geçmiþle parçalanan kaderime
yuva yapýyor yýldýz karasý asi gelecek
kendimi izlediðim aynam küskün bakarken gözlerime
suskun kediler týrmalýyor yine aklýmý gece vardiyalarýmda
merhameti eksik bir sevgi üþüyor dudaklarýmda
usulca, usulca...
bir þair
elinde kalemi býrakýlmýþlýðýyla voltalarken þiirinde ecelini
-ki þair olunmazdý saplanmasaydý sýrtlara hançerin gümüþi -
kavurmazdý satýrlar sözleri
dokunmazdý dudaklara nâr-ý özlem kokan bir sevda dizelerde
sonra n’isyan
sonra öfke
ki bilmeli aþk;
kader bu olabilir de, ölebilir de...
-ölmemeli-
tesbihine oturduðum bir ihtimalin eþiðinden bakýyorum yar’a
alýr mý diyorum içeri korkularýmla
uzaðýna düþmüþ bir damla çýð ertesinde
mum ýþýðýna aþina bir dua
buzu çözülmüyor öfkelerimin
içimin soðukluðunda
sahi
mecbur muydun incitmeye bu aþký
hani sürmüþtü dudaklarýmýza sevdamýz sabrý
hani her liman sendin
ve beni getirecekti her tren garý
sus
kirpiklerime dokunma sakýn
soðulmuþ bir aþk var ýslaklýðýnda pýnarlarýmýn
yanýðý sen kokan mektup köþelerim
kalemim
mürekkebim
kâðýdým
mendilime sakladýðým sözcükler soruyor hesabýný dilimden
bir deruni hasret kesiði aþkýmýzýn
gözlerime sevdayý sunduðun gündü
bilmediðim kentlerden kendimi açýða alýþým
öyle kaybolmuþluðuma aynaydý
ardýmdan beni meczup adýmlayýþýn
gidiþinle
yuvadan yavru bir kuþ düþtü sanki
annesinin dilinde yanýk bir lügat
kahrýmdan kor mezar kazdýðým gönlüme
mavi kefenli mahcubiyetti aþk unutma provalarýmda
defnedilmeyi bekleyen üç harfine heyhat
yarým kalmýþ besteyim boynu bükük
üryan bir kalpti oysa teslimiyetinde benliðim
’seni seviyorum’ sesi çýnladýðýnda kulaklarýmda
leylaklar koklardý sevincimi
deniz kuþlarý öperdi elif yanýmý vuslatýn resitalinde
denizden çýkmýþ balýk gibiyim þimdilerde
su diye sana sarýlmýþtým ya
düþtüðünde hayat diye nefesime nefesin
seni alýp kendimi veriyordum u’mutsuzluða
gümrah rüzgârýnda hakir ve keskin
dur
bir söz daha söyleme
okuma acýlarýma dua
sürme gözlerime ölümün rahlesini
sývazlama sýrtýndan býçakladýðýn kimliðimi
yaklaþ
ve
dinle
dilimde küllenmiþ kahýrlarým var daha sana
ölüme yakýn yaþýyorum bugünlerde
zaman katili beyhudeliðim
sesimde ayrýlýðýn güftesi
yokluðun cehennem demiþtim hatýrla
cenneti yudumlarken günahlarým
aminleri k’ayýp tövbe provalarýmda
bil ki
kapatýyorum gözlerimi tüm ýþýklara
istersen d’okun bana
sana kýrýldýðýmý hatýrlatmadan yavaþça
ürkütmezsen eðer geliþinle
kabul edecek gözlerim sesini bu sefer
kuþkusuz musallada
düþtüðüm yerden kaldýr ya da beni
al dilimden isyanýn eskilerini
ilk karþýma çýktýðýn an gibi
-ki halen içim açýyor o boþlukta-
annemi ararken deli gibi
ahvâlim
mor mezar taþýnda yalnýz bir çiçek
ve topraðý nâr kokuyor
bölünüyor acýlarý ilmek ilmek
doluyum
hem de kendi suyumda boðulacak kadar da
dedim ya
hayatsýn / öyle diyor sevda masallarým
sana uyanmalýyým her gece batýþýnda
ya da
ölmeliyim yine sensiz hasret kuyumda usulca...