Düþler sahnesinin son perdesinde, Oynuyor, Mutsuz Adam ... Ufuklarý kararmýþken, Mutsuzluk hissinin...
Umutsuz bir yalnýzlýða, Hapsedilirken kader... Unutturmuþlar kalbe, Sevgi denizini...
Ruh öyle yeis bir mecal de ki; Hangi sevinç deryasýna batýrsan, Solmaz, siyahtan elbisesi...
Ve her yana çöker; Her anýn rengini çalan, Matemin karanlýðý... Hani hiç bitmez, Diye düþünülür Hayatýn ilerisi... Lakin; içimdeki ýþýða Bastýrdýlar dumanlý þiþeyi...