Bugün erken yakaladým Güneþ’i, Gece batýrmadan onu. Tuttum! Ýnanmazsanýz Kýz Kulesi’ne sorun, O da þahit oldu el ele oluþumuza.
Bir sürü þarkýlar söyledik, Sonra gitti güneþ, birden gitti, Tam da baþýmý birkaç saniyeliðine çevirmiþken, Yok oldu…
Neden sonra anladým karanlýkta kaldýðýmý Giderken bana not býrakmýþ deniz’le, “Gitmem gerekiyor, çünkü karanlýða da ihtiyacýn var” demiþ, Bilemedi, benim karanlýða ihtiyacým yok ki…
Biraz da baþkalarýný ýsýtacakmýþ, Baþka þehirlere doðacakmýþ birazda, Ama söz verdi; Yarýn yine gelecekmiþ !...
Ýnandým ben de, Hep inanýrdým zaten. Bir de beklerdim, çok güzel öðrenmiþtim beklemeyi, Üstüme yoktu beklemekte…
Biliyorum ama gelecek, Çünkü burada bekleyen gülümseyiþi var, Benden almasý gereken ýþýðý var, Sýcaðý kaldý çünkü bende.
Beklerim… Yine beklerim… Onu’nla batacaðým günü de beklerim, Þimdi karanlýklara karýþýrken…
Sekiz Haziran Ýki Bin On Ýki 21 00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.