Zaman ki gözlerimde akarken sanki serap Her gün baþlarken yeni acýlar devþiririm Kadere karþý gelmek insaný eder harap Loþ ýþýkta duvara gölgeni düþürürüm
Üstüme basýp geçen ayaklar týpký hazan Anlaþýlmaz bir ego peþinde zincirlenip Ezip beni toz edip kimdir rüzgârla tozan Bu gölgeler oyun mu; oynuyorlar kirlenip
Birleþmek, yeterince; olmayacaksa makul Ruhun ruhumdan parça olmalý yoktur çare Bekleyecek vuslatý aþka inanýrsa kul Yolu yolla katlayan elbet ulaþýr yâre
Burasý Bâbil deðil; ben ne Hârût, ne Marut Ve sen Zühre deðilsin, çalmadýn sýrlarýmý Cezamýz yok; vade var; olma böyle ceberut Canýmý fazla yakma sakla kusurlarýmý
Sen, ey nehir gözlü yâr; sen sözünün erisin Bil ki bu gönül sana her dem hýyaban gülüm Sen, aldýðýn nefesle bazen ben,-Güneri’sin- Bunu bil, böyle yaþa, ey mahzun yaban gülüm
Güneri Yýldýz (Elazýð, 17.03.2012)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Güneri Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.