Çocuk Kalabilseydik…

Keþke hep çocuk kalabilseydik...
Yaðarken kar taneleri avuçlarýmýza,
Erimeyeceðini zannederek baksaydýk usul usul...
Ve sonradan yok oluþlarýna aðlasaydýk!
Ama nafile olmadýðýný bilmeden...
Uçurtmalar yapabilseydik tekrar!
Rüzgârý olmayan havalarda uçacaðýný zannederek...
Elimizde bir sicim,
Peþinde ise hayallerle...
Koþsaydýk, hiç bir zaman uçmasa da!
Güneþi seyretsek tekrar
Tren raylarýnýn üzerine düþerken,
Denizle büsbütün birleþmiþken...
Attýðýmýz taþýn ulaþabileceðini zannederek.
Aslýnda hep çocuk kalsaydýk...
Kimseyi öldürmeden yaþabilmek için...
Elimizde sadece elma þekerleri,
Kin ve nefretten uzak, sevgi de kendisi olan.
Her þeyin paylaþýmýnda çocuk kalabilseydik...
SEN, BEN, O, BÝZ, HEPÝMÝZ...


MS
24.03.2007
Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: