memleketime...

(yeþili kuþanmýþ derin vadilerin yokuþlarýna sürgün insanlarýma...)











yine uzaklardayým senden
iþ mi aþk mý belli deðil sebebim
sarma cigaram tütünce
dumanýna dem olur ya özlemim
gönlüm aþk der sevda der dert der
ben, memleket derim


yaðmayadursun iki damla yaðmur
aklýma köyümün sisli daðlarý gelir
hani, elimi uzatsam tutacak gibiyim ama
ne kokusunu alýrým yeþil benizli yapraklarýn
ne aðlamasýný duyarým toprak rengi çocuklarýn.
caným sýkýlýr, boyumu aþar kederim.
gönlüm aþk der sevda der dert der
ben, memleket derim

hasretim baþak olur buðdaylarda
balýkçý türküleri demir alýr içimden
çayýrlar, çimenler büyür gözlerimde
fýndýk bahçesindeki peþtemallý kýz
neden görürde tanýmaz beni?
yoksa çok mu deðiþtirdi gurbet bu bedeni?
neden mýsýr ekmeðini görünce,
sarýp yar gibi öperim?
gönlüm aþk der sevda der dert der
ben, memleket derim.

yýldýzlarý baþkadýr memleketimin
kadýnlarý baþka, acýlarý bambaþka...
yaðmuru var, ýslatýr, ama üþütmez
hasretim güneþ yaný buz olsa
erise erise yine bitmez.
ey karadeniz !
en köpüklü dalganý
en soðuk yerinden öpüp selamlar ederim.
gönlüm aþk der sevda der dert der
ben memleket derim.


ah þimdi hamsili pilavým önümde olsa
bir kemençe yarenliðinde
horon tepsek uþaklarla
sabah etsek geceleri
ölüm mü var? Bu sanki son emelim.
kavuþmak hayal mi gerçek mi diye
düþünür düþünür kendi kendimle
galipsiz kavgalar ederim.
gönlüm aþk der sevda der dert der
ben, memleket derim.

ey gurbet! bir deva bulsam zulmüne?
düþte olsa kavuþsam memleketime
önce þehrime sonra köyüme
anamýn gönül iþi türkülerine
dertlerim yok olurdu birdenbire
ne olur koyun küçük bir gemiye
salýn bedenimi Karadenize
yýkýlsam viran olsam ölsem bile
darýlmam kimseye

o dikenli arazide kazýn mezarýmý
tabutuma koyun acýlarýmý
aðlatmayýn yokuþlara sürgün insanlarýmý
býrakýn topraðýmla baþbaþa beni
býrakýn topraðým temizlesin
gurbetin kirlettiði bu bedeni...



Sosyal Medyada Paylaşın: