Ýçimin okyanusuna dökülen gözlerinin mavisine
Ve ses verildiðinde þairliðime yemin olsun
Gözlerin kadar büyücü deðil sözlerim…
Yinede okuma þiirlerimi hafýzan zayýflamasýn
Geçme sözler kabristanýndan
Ölü cümleler sevme adýn çýkmasýn
Ýçme sözlerimin kirli kanýndan…
Oysa þiirler büyümüþtü seninle düþük yapmaya meyilliyken kalemim
Bir muharebe yerinde harabe halinde kütüðe düþülmüþtün
Elin boðazýma, gözün lokmalarýma, kulaðýn nefesime, sözün aðrýma
Ýþte böyle uzun uðraþlardan sonra bölüþülmüþtün
Be vicdan fakiri
Tuz oraný yüksek misafirlerden sonra yüzümün yeniden gülüþüydün
Þimdi dünyanýn sonuna kadar doyurulmayacak bir açlýk
Giderilmeyecek bir susuzluk adýn
Günlerden “bir gün” ben de býrakýlývereceðim içine o kýsacýk anýn
Kim bilir kaçýncý dönüþünde dünyanýn…
Þüphemiz yok hüve’l baki lakin kýyamete kadar hatýramdan silinmeyecek tadýn
Ýzinin deðmediði þiirlerde zaman geçmedi
Kan damýttým kalemimden
Týrnaklarýmý etime geçirdim, içimi dýþýma çýkardým…
Kovuldum seçilmiþler aleminden
Dalaðýmla yazdým þiirleri, böbreðimle, baðýrsaðýmla
Teker teker tükendi mürekkebim
Þimdi ciðerlerim elimde, elim kalbimde kalbim dipte
Be insan evladý
Bu kadar kahrolmazdým sallandýrsaydýn ipte
Ben…
Sensizliðin ardýndaki her güne
Günün peþindeki her an’a
Anýn içinde saklý gize
Ve gize esir edilmiþ ayrýlýða düþmaným
Ben…
Ne giyemediðim urbaya, ne yiyemediðim lokmaya
Ben…
Ne gidemediðim diyarlara, ne de göremediðim insanlara
Ben…
Ben, sadece söyleyemediðim sözlere piþmaným
…
Ýçime bir filiz ekene, büyütene ve soldurana
Küllerinden yeniden doðdurtana…
Aþký verene, ateþinde yakana, acýsýný bile sevdirene…
Parçalanmýþ, unufak edilmiþ gönül defterimde üstü karalanmýþ aþk kelimesine
Ve ona anlam katan, aþkýn yegane sahibine yemin olsun ki
Geçmiþ geleceðe ermek içindir
Be cancaðazým ,
Dünüm sensen, bugünüm sensen yarýným kimin olsun
-Dilek-