Kapkara, koyu bir akþamda dün yine dinledim sessizliðimin sesini, kulaklarýmý týrmaladý, yorgun bedenim ilave oldu yalnýzlýðýma, yalnýzlýkla dolu olan akþamýma, seninle konuþtum, duymadýn deðil mi? hissettin belki de... bende kalabalýk olduðunu düþünen yüreðe seslendim, farketmedin deðil mi? sonrasý var, ah o sonralar beynime nakýþ gibi iþlenmiþ eski, mesut günlerimi düþündem, kýzma ne olur üzülmedim, neden burdayým demedim, diyemedim, kadere karþý gelemedim bu kez, kabullendim çoktan. kendimi düþündüm sadece, kalabalýk þehirde insan yalnýz kalabilir mi diye? kaldým iþte, kimi Ýstanbul’da kimi Ankara’da kimi Maraþ’ta kimi Uþak’ta bir bendim bu milyon ýþýklý þehirde zerre bedenimle yalnýz kalan, hadi yine tutamadým içimde, itiraf edeyim mi sana? inan üzülmedim ki, geçip giden zamana kýzdým, oda kendimce... Sosyal Medyada Paylaşın:
kaderimsin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.