Gönülden gönüle

Eðer ki zikrinden, gafil olduysa,
Ýzbelik içinde, paslandý gönül.
Ne zaman kalbini, aþka kurduysa,
Allah’la Allah’a, yaslandý gönül.

Ýkilikten geçti, çokluktan býktý,
Ölmeden dünyayý, baþýna yýktý,
Ehli harap oldu, saraydan çýktý,
Þu mülkü fenada, yaþlandý gönül.

Erenler elinden, bir bade alsa,
Olanýn bitenin, seyrine dalsa,
Ýlimi çoðalýp, hayrette kalsa,
Gözleri kayýnca, taþlandý gönül.

Ah etmeye deðmez, þu dünya için,
Baþýný aðrýttý, neden ve niçin?
Farkýna varýnca, hiçlikte hiçin,
Þimdi sevdiðine, þahlandý gönül.

Âdem aynasýndan, bakýp görünce,
Rayihalar alýp, izler sürünce,
Sevgiliden gayri, her þey ölünce,
Sevda ateþiyle, haþlandý gönül.

Evveli ahiri, bir oldu þimdi,
Zahirle batýnýn, zevkleri sindi,
Kar, bora, fýrtýna, kasýrga dindi,
Kurbiyet gelince, uslandý gönül.

Yaralý devayý, bildi, anladý,
Bu yüzden kimseden, merhem almadý,
Boþluk deryasýnda, varý kalmadý,
Yokluk âleminden, hoþlandý gönül.

30.08.2000…Mustafa Yaralý



Sosyal Medyada Paylaşın: