YOKLUĞUNDA HÜZÜNLER BİRİKTİRDİM
Ya ben yokluðunda o kadar hüzün biriktirmiþken,
hepsi uçuverdi birden gözlerimden.
Gözlerime kutsal bir pýrýltý, sonsuz bir saflýk gelivermiþti.
Evinden kýsa pantolonlu afacan bir çocuk gibi gelirdim sana
ve sen toplayýp çeki-düzen verirdin bana.
Yalnýz kalmama izin vermezdin çünkü yalnýzken azarlanmýþ
bir bebek gibi düþüyordu yüzüm avuçlarýma. Sana sonsuz balýklar,
paslanmýþ kurþunlarla vurulmuþ ölü kuþlar getiriyordum,
avuçlarýna ölü harfler býrakýyordum. Sense bir mucizeydin !..
Balýklarý diriltip, kuþlara can verir, harflere soluk katardýn.
Ayaðý kayan çocuklar gibi þaþýrýrdým, oturduðum yerden
öyle bakardým sana. Aslýnda ben senin benzerindim
insan o tanýmadýðý, yüzünü hayalinde canlandýrdýðý sevdasýný
ve insan sevdiðini benzerini arardý yýllar boyunca.
Sense benim için kýrk yýlda bir gibiydin!..
Anlatmak yetmez sevdiðim, anlatmak yetmez
bir gün anlatacak olursam, gözünde çið tanesi ýslaklýklar
sabahýnda kardelenler açacaklar!..
Sevda Konal Þenkaþlý 06/08/2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
birsevda masali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.