Olmadý. Tutamadým avuçlarýmda, Kayganlýðýna bir çare bulamadýðým zamaný. Hep,terkediþlerini seyrettim. Aslýnda hepsi ’Ben’ olanlarý.
Ayaðýmdaki mavi patikler terketti beni önce. Sonra; Rahatlýðýný hiçbiryerde bulamadýðým, Demir beþik gitti hurdacýya, Sýrf büyümüþüm diye,bir sünger yatak uðruna.
Gaz lambamýz,kýrk mumluk ampule küsüp gitti. Ýçinde bir tek kötügün görmediðim , Siyah önlüðüm,takým elbiseme taktý kafayý. Hepsi terketti,hepsi. Gençliðime çocukluðum, Adamlýðýma gençliðim küsüp gitti.
Beni,hiç terketmez dediklerim terketti. Günahýmý temizleyen göz yaþlarým, Bir ilahi çaðrý için Babam terketti. Beni, hiç terketmez dediðim dostlarým terketti. Pamuk prenses yedi cücelerini alýp gitti. Alibaba ,maðaraya bir girdi ki çýkarabilene aþk olsun. En son,bugece zeytin yerken kýrýlan azý diþim. Beni,oyunlarým bile terketti. Birdaha hiçkimseye soramadým. ’Elimin üstünde kimin eli var’ diye. Erkan Çevik
Sosyal Medyada Paylaşın:
bağımsıztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.