MELANKOLİ- 2
Kalakalýrsýn, Donakalýrsýn Ortalarda...
Sönmez Bu Kar Yangýný, Eritir Seni...
Ýþte Bu Melankoli, Ýþte Bu Melankoli,
Hasta olur yatarsýn, bir gün o’ nun aþkýndan yorgan, döþek...
Aklýna gelir, acaba gelir mi diyerek...
Gözlerin onu arar gelenler arasýndan...
Lakin, o yoktur, Boynun bükülür,
Bir çuvaldýza dönüþür yatak; yorgansa ... Dikenli bir tel…
Mümkün deðildir, asla onsuz yaþamak...
Sen kaynar kazana atýlmýþ et misali lime lime yanarken...
Sonra, Bir gün... Sonra bir gün... duyarsýn ki ...
O baþka biriyle, eðleniyor, Gününü Gün Ediyor... Ýþte o zaman, Beyninden vurulmuþa dönersin...
Vurgun Yemiþ Dalgýç Misali çýkamazsýn, o derin girdaplardan..
Yakar bu aþk acýsý, Ýþte bu melankoli…Ýþte bu melankoli…
Artýk Unutmaya çalýþýrsýn onu... Atacaðým Dersin kafandan...
Bütün benliðinde, ona ait ne varsa silersin, yok edersin, izlerini ...
Kurtulmak istersin o’ nun kimliðinden....
Týpký, yeni doðmuþ bir yavru, taptaze bir fidan gibi,
Yeniden nefes alýr, Yeniden Geliþir, Yeniden Çiçek Açarsýn ...
Umutlarýný Yeniden Büyütür, Yeniden önem taþýrsýn...
Güneþle Birlikte, Yeniden… Yeniden… Yeniden…
Abdulkadir ÖZCAN
Bursa
19.12.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.