zihnimde
derin hüzünlü bir kývamla
seriliyor ufuða gündoðumlarý
ne kadar ýssýz yaþam
günlere gün salýyor baharýn efsunlu dilimleri
saklanýyor gökkuþaðý renkleri
bilinmezlik sýðýnaðýnda
birden bir çocuk oturuyor göz çukurlarýma
þehla diyor dumanlý gün
avunur kendi kalabalýðýnda
çeviriyor yanaklarýný yaný baþýma doðru
tebessümle eriyen o kelepçeli anlam
örselenmiyor
darasý alýnmýþ bað bozumlarý
bilmiyor gün öldüðünü
sarýlýyorum gizin hoyratlýðýna
dokunuyor ruhuma, yaðmur sesiyle aþkýn nefesi
yýkanýyor gölgem
kalbimi sererken gökyüzü topraðýna
.....