Bir Aşkın Külleri

Bitip giden bir aþktan
Geriye kalan küller bunlar
Döküldükçe dökülen.

Piþmaným;
Çýðlýklarýnýn hiçbirini duymadým.
Hep kulaklarýmý týkadým.
Nasýl bir körlüktür ki bu aþk
Kendi sesimi bile yabancý saydým.

Þimdiyse heybemde kalan
Ne diye bakmaktayým:
Koca, koskoca bir hiç!
Deðdi mi peki bu kadar
Hýrpalanmaya?
Kaybettiðim insanlara?

Ben;
Sen diye hep ona sarýldým!
Ki;
Sen deðildi hiçbir adam.
(Sen gibi deðildi hiçbiri.)

Aþk diye sarýp sarmaladýðým
Komedinin külleri
Üzerine savrulur þimdi
Zamanýn yelleri tarafýndan.
Piþmanlýðým ellerimden kanar

Oysa hep sen haklýydýn.
Bense hep kendime kandým!
Þimdi hep kanar dizlerim
Dilimde paralanýr
Acý sözlerin jiletleri.

Peki sen adam;
Alýr mýsýn beni yine kollarýna?
Ýzin verir misin yine
Sesine sýðýnmama?



Elif Ayvaz
09 Nisan 2011
Sosyal Medyada Paylaşın: