TOPRAK
Kayaydý taþa döndü, taþ iken oldu toprak,
Hazanlarý bekledi, baðrýna düþtü yaprak,
Üzerine düþeni kendinden parça saydý,
Çürüttü ne bedenler, olmazdý yaþatmamak…
Küçücük çocuklarýn gömdüðü tohumlarý,
Þefkatiyle besleyip, büyüttü umutlarý,
Çatlayan dudaðýna damlayla geldi yaðmur,
Sindirerek içerken, aðlattý bulutlarý.
Kimselere küsmedi, yýkmadý umutlarý,
Emirlere amade, fýþkýran nebatlarý,
Birazcýcýk sevgiyi, bulamadý kimseden,
Kerpiçleri yýkanlar, doldurdu betonlarý.
Milyonlarca canlýya analýk yaptý her an,
Bin bir türlü pisliði, kapattý geçti zaman,
Kimi dünya yüzünde, kimisi alta girdi,
Bencillikler býrakmaz, savaþ bitmedi bir an…
Kimisine yol oldu, yüce dað baþlarýndan,
Setler çekti bazýsý, kocaman taþlarýndan,
Bazen üstten uçtular, derin kazdýlar bazen,
Bazen de ev yaptýlar, keserek aðaçlardan…
O aðaçlarýn hepsi, topraðýn yavrusuydu,
Daðýlmadan birleþmek onun tek arzusuydu,
Bazen çýlgýn bir selin kapýlýp ta önüne,
Denizlere karýþmak belki tek korkusuydu…
Deniz de üstündeydi, doldurmuþtu çukurlar,
Milyonlarca canlýya ev oldu okyanuslar,
Gök yüzünün mavisi, vurdu bütün yüzüne,
Deniz mavisi diye renk çýkardý insanlar..
Toprak ana dýr dedik, analýk azca geldi,
Kime kin baðladý da, kimleri perdeledi,
Sonunda girilecek, hazýrlanýnca kabir,
Girecek mezar bile, insaný ürpertmedi…
03.08.2007
Necati ÞÝMÞEK
Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.