Suyun Aşkı
Onun adý Suydu
Bulutta yaþýyordu
O bulutu seviyordu
Bulut da onu
Su, buluttu. Bulut da suydu. Sevgiliydiler. Yürekliydiler. Su; senden ayrýlmam diyordu buluta. Bulut da seni asla býrakmam diyordu ona…
Su ak paktý
Billurdu
Bulutsa kapkara
Dolu mu doluydu
Bir gün dayanamadý aðladý bulut. Göz pýnarlarý kaynadý. O zaman damla oldu su, koptu yere aktý…
Yerde toprak vardý. Suyu o da seviyordu. Kucak açtý ona; gel dedi, sarýl bana. Yasla baþýný, yasla omzuma. Suyun çaresi yoktu. Çünkü buluttan kopmuþtu. Sarýldý topraða, yasladý baþýný omzuna…
Bulut çok doluydu
Susmak bilmiyordu
Yaðmur olmuþtu su
Dinmek bilmiyordu
Su, yaðmur oldu yaðdý. Toprak yar odu, onu içine aldý. Seviyordu ama sevgi çok aðýr, onu taþýyamadý. Sonunda karný çatladý. Su, taþtý topraktan. Bir yol buldu kendine, dere oldu aktý.
Su, sel oldu aktý. Ýlerde çukur vardý. Çukur da seviyordu suyu. Gel dedi ona, gel dol bana. Dol çok ol, çoðal sonra göl ol. Sen vardýn gönlümde. Gönlüm hoþ olsun, nilüfer çiçekleri açsýn içinde…
Sel olmuþ akýyordu su
Önünde durulmuyordu
Çukur, doldu göl oldu. Ceylanlar içti ondan, kandý. Ýçinde yeþil sazlar vardý, yosunlar vardý. Nilüferler çiçek açmýþtý. Ama suyun aklý buluttaydý. Ne yapsýn göl; dayanamadý, sonunda taþtý.
Bir yol buldu kendine
Aktý gitti engine
Onu deniz de seviyordu
Gel dedi bana
Gir dedi koynuma
Bundan sonra gidecek yeri yoktu suyun. Gitti, girdi denizin koynuna. Ama mutsuzdu. Çünkü o, bulutu seviyordu…
Kara bir gecenin sonuydu
Sabah olmuþtu
Güneþi gördü o zaman
Pýrýl pýrýl aydýnlatýyordu
Ses etti ona. Dil döktü anlattý. Biraz da yalvardý. Bulut hep aklýndaydý. Çünkü onsuz yaþayamazdý.
Güneþ, suyu anlýyordu. Çünkü sevgiyi biliyordu. Sýcaklýk gönderdi yeryüzüne. Toprak ýsýndý, göl ýsýndý, deniz ýsýndý…
Buhar oldu su
Uçtu yükseklere
Bulut oldu yeniden
Kavuþtu sevdiðine
Rüzgara raðmen…
//Kýzýn adý Suydu. Sevdiðinin Bulut…//
Tevfik Tekmen 26/Kasým/2010 *Lüleburgaz*
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.