durma öyle fýrtýna koparacak gibi hissettirmediðin senden baþka ne kaldý ki trajikomik bir hikaye sanki sen yazýyordun ben rolümü oynuyordum roller deðiþiyordu gitgide ama hikaye hep aynýydý acý hep baþrolde sende sahne arkasýnda yeni replikler yazýyordun yazmayý bitiremediðin aðlayan cümleler gibiyiz sonu yok noktasý yok öznesi bende uzak yüklemi sana gelen devrik cümleler gibiyiz yeter sen hep arkada ben sahneden inemedim sevilen belirtisiz özne mübarek maskelerin arkasýnda bir daha yeter binlerce kez yeter her hikayenin sonu vardýr acý tamamlar noktalarla insan acýdýr en çokta sen acýttýn yoruldum artýk peþinden koþacak hayal çok mu uzaklar da kaldý kelimeleri titrettim cümleleri aðlattým yoruldum artýk sýkýldým kendimden insancýklardan insansýlardan
Sosyal Medyada Paylaşın:
vasago@jamila Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.