gecenin peçesini kaldýrýnca gördüm
inceldiði yerden kopmuþ bir gitmenin
bu kadar yakýþtýðýný acýya
caným yandý,
caným yakýldý,
sana kal diyemedim ya....
kendi cenazemden sözler iþitiyorum
konuþuyorlar arkamýzdan
kefeni bile hakketmeyen aþk diyorlar
bize inanmýyorlar...
üstüne bastýðým her toprak
kahverengi gözlerine götürüyor beni
üþüyorum...
süzülüyor gönlüm hasretinle
dizboyu sensizliðe batmýþým
akþamdan kalma bir özlemi taþýyorum güne
uyanýyor sabah...
yüzsüz bir sensizlikle bakýyorum aynalara
kayboluyorum içimde...
sevdan ,
hayatýma damlamýþ bir þarap lekesi sanki
sildikçe yayýlan...