Orduda þizofreniydim... baþka ne olabilirdi(m) ki Yüreði kurþundu; kanýyordu Dalýp gidiyordu Çalýnýn arkasýnda ki hain yüze...
Hiç kimse benden söz etmiyordu ki. Pekte hoþuma gitmiyordu, hiç kimse! Tartýþmasýz, benim alýn yazýmdý Ben, hiç kimse olamazdým, hele siz hiç!..
Kurþunlar için de kalemin ne güzeldi; yoksa sen? Evet ben!..
Yazý, ordu gibi; harfler de silah gibi falan iþte! Hani nerde o kendini kelimelerle anlatanlar Ve her þeye raðmen yazmayý sanat edinenler Yazýyorum... ordudayým ve þizofreniyim.
Postallarým... Ýçin de boynu bükük umutlarým var. Sessizlik Sanýrým! Artýk kendime acý veriyorum...
Aþýrýya kaçmadým umarým Kýzmayýn bana! Ve zaten hesapta soramam hiç kimselere Yüreðime süzülerek girdiler; sonrasý bu iþte!
Orduda þizofreniydim!.. dünya dönüyordu; ama benim içim deðil, her þey çok geç artýk!..
emre onbey Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.