Karanlýk geceleri, aydýnlatýrdý ayn ;
Bir kara bulut çöktü, þimdi þavkýna ayýn !
Çok oldu karanlýða, saplanalý gündüzler,
Eli boþlukta kalan ve kararan, son yüzler...
Talih kuþuna kaldý, yarýn denen, gelecek,
Gözlerimi oyarken, bir arsýz, sinsi böcek.
Artýk kar eylemiyor, ne ümit, ne de, erek ;
Neden kendini yordu, dünya böyle dönerek?
Aðzýmýz açýlýrken, karanlýktan daha aç,
Yýllar nasýl da geçti, memnu meyveye muhtaç ?
Yüzümüzü sürecek, hangi yöndür, hangi yüz ?
Þeytaným karanlýktan, çýkarken daha gürbüz !
Gökler yakar ýþýðý, denizler yýkar bir bir,
Biz yüz yüze gelince, akar amansýz bir kir.
Neden hiç benzemedik, göklere ve denize ?
Yüzümüz kararmakta, bakýyorken, biz bize.
Sahi, söylesen bana, ne iþe yarar dilim ?
Kaç dilde söylesem de, anlamýyor sevgilim !
Her nefes alýþým da, çatýlýyor kaþlarým ;
Gönül kapýlarýnda, dökülür bakýþlarým...
Varlýðýn çýldýrtýyor, delirtirken yokluðun ,
Hangi yöne açýlýr, kapýsý sonsuzluðun ?
Gül de yalan anladým; yalanmýþ yediveren,
Koþtuðum istasyonda, geçmiþ oluyor tren!
Neden en çok konuþur, derdinden anlamayan;
Bir kez mutlu olmaya, yetmezmiþ meðer zaman.
Çöktü dayanaklarým, dayanmaz oldu yürek ?
Dön bir semazen gibi, içine küçülerek...
Yükseklik kör ediyor, diptedir arandýðýn ;
Karnýný yar ve kurtul, zifiri karanlýðýn...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.