Yirmi yedi yýl geçti artýk O aþkýn istifinden, Yirmi yedi yýl önce zakkum çiçekleri elimdeki ýtýrlý kokularýyla gitti imbata. O küçük, simsiyah çocukluðum da yok yanýmda Sokaklarýný gezdiðimiz tütün kokusu oturmuþ ellerime izmarit çaparisi, kirli sarýlý apartmanlar Uyku kafesi döþeðimde Karartýda yalnýzlýðým
Ne zaman, Yokluðun ömrüme dokunsa Gençliðimdeki retinam sana bakýyor
Nereme anlatsam nereme sorsam Ben bendeki beni özlüyorum kimsenin görmediði.. Bugün, dün, Ben oturmuyorum karþýnda, annem gözlerini dokundurmuyor gözlerime Virgüle koydum hayatýmý Bitmeden özleminde Sensizlik kördüðüm Puslu dün, Puslu bu gün, Vakit öldürüyor zaman Sahi sende! Bendeki sensizlik oldu mu hiç? Zavallý bir aþk doðdu bu güne Hala vazgeçilmeyen Elvedalý elvedasýz, Zaman ötesinden. ÝBRAHÝM ÖZDEMÝR(2009) Sosyal Medyada Paylaşın:
demyanli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.