I Ey Karanfil, Sen nerelerde bulunmadýn ki Ne günler görmedin ki!.. Nice MUMCU’larýn Cenaze törenlerini gördün. Kah insanlarýn ellerine Kah tabutlarýn yüzlerine, Kah resimlerin çerçevesine, Ýliþtin. Sevgi,umut selinde, Bir damlada sen oldun!...
II Ey Papatya, Sen hangi temiz yürekte, Büyütülmedin ki!... Bir çocuðun elinde Anneye verildin, Anneler gününde. Sonra annenin elinden, Kök saldýn yüreðine, Yüreðindeki sevgisine!...
III Ey Gül, Seni hangi gönül çekmez ki!... Sevdiceðine hergün, Elinde bir gülle gidip, Hergün yinelemek sevgisini. Ve pekiþtirmek elindekiyle, Onaylamak... Hangi gönül çekmez ki seni Her akþam eve dönen sevgilisi Bir gül tutsun,sunsun Sevgisiyle birlikte...
IV Ey Menekþe, Taptaze,yemyeþil Yapraklarýn arasýnda Moru,pembesi,mavisi, Beyazý,alacasý...Daha niceleri Gülümser her sabah pencerelerde Biraraya geldiklerinde Isýtýrlar odalarý, O þirin gülümsemeleriyle...
.... .... Kadife yapraklarýn gibi olsa Ýnsanlarýn yürekleri Ve çiçeklerin kadar renkli,canlý olsa, Yüzleri!.... Sosyal Medyada Paylaşın:
brendy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.