Güneþi çalýnmýþ bir Ýstanbul sabahýnda Puslu gökyüzünde kimsesiz martýlar En afili ayrýlýk þarkýlarýný notasýz çalýyorlar, Efkârý vuruyor gözlerinin yine içime Yazýyorum seni bilirsin hiçbir zaman beceremesem de…
Bir vapur sesiyle en güzel sohbetimiz bölünürdü, Hatýrlar mý sýn, gülüþürdük, Kuru bir simitte paylaþýrdýk aþýmýzý aþkýmýzý Ne çabuk iflas etti bu aþk ben sensiz sen bensiz ne çabuk kaldýk Yitirdik, bitirdik birbirimizi
Tanýdýk bir sesle uyanmýyorum çoktandýr, Bu yüzden her sabahým yeterince sinirli, Ellerimi ýsýtacak eldivenlerim var artýk Ellerinin yerine koydum. Dolduramýyor ki boþluðunu biliyor musun ben üþüyorum.
Sokaklarda, yollarda sana benzeyen yüzler görüyorum, Yâda þizofrenim oldun herkeste seni arýyorum... Kiminin saçý benziyor sana, kiminin bakýþlarý Hepsini toplasam bir sen etmiyor ama. Isýtmýyor yüreðimi…
Dolu dolu yaþamak bu olmalý yokluðunu, Gözlerimden taþacak yaðmurlar biriktiriyorum çoktandýr Dayanacak çok fazla gücüm kalmadý oysa Çatlaklarýmdan sýzýyor adýn yine yavaþ yavaþ, Durduramýyorum yere düþüyor birkaç damla yaþ…
Erkekler aðlamaz…
Ferhat Tokmak 28.05.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
nedensiz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.