Süre(ç)
Ufak, ufak, ufaktý sana dünya
Fýrat Dicle sonsuz deðildi ki
Uslu durmak þu daracýk dünyada mecburiyetti.
Kurtlandýk mý, kurutulduk mu anlamadýk,
Hem yaþadýk hem piþmandýk.
Eskiler mi düþmedi yakamýzdan ya da
Paklanmaya ihtiyaç duyduk da
Ýlk iþ eski sularda mý yuduk kendimizi?
Yoksa tasma misali canýmýzý acýtsa da
Ýlmek ilmek tekrar mý doladýk eskileri boynumuza?
Kurduk, koþtuk ve durduk hep sonra; yorgunduk.
Ýþaret verilsin, Sur’a üflensin oldu dileðimiz;
Vakit en azýndan bize onikiyi vursun,
Altýnda kalmaktan yorulduðumuz sorumluluklar terazinin diðer kefesine konulsun.
Ruhlarýmýza söylensin artýk cennet-cehennem,
Iskalýyoruz ne de olsa hayatý hep bir yerlerinden.
Naçar bekliyoruz, bekliyoruz,
yine yaramýzýn adýna zaman diyoruz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.