BİR KARTAL GİBİ UÇARKEN NEFSİM
Bir kartal gibi uçarken nefsim
Günahýnýn aðýrlýðýyla çakýldý mermer zemine
Unutmuþ idi var oluþ sebebini...
Bu ne dik baþlýlýk bu ne pervasýzlýk
Önünde bir son bekler
Adeta dipsiz bir uçurum gibi
Çarpmanýn etkisiyle birden geldi kendine
Bu hayatta neden var idi sordu kendine?
Güller mis kokularýyla yaradan-a þükürde
Esen yeller uðultularýyla fikirde,
Kendini bilen her canlý aþký fikir ve zikirde...
Ýnci birde baksa kendine
Boþ bir dünya sandalýnda
Öyle baþý boþ sürüklenmede...
Aðýrlaþtýkça aðýrlaþtý,
Yürümeye baþladý kendince,
Kendine geldiðinde açtý gözlerini de,
Gönlü onu getirmiþ idi Ciharý Yari Güzin-e
Günahýnýn aðýrlýðýyla yorulan dizleri
artýk taþýyamadý Ýnci’yi,
Çöktü kaldý usulca bir sütunun dibine...
Sicim gibi gözyaþlarý akýyordu
Kýrýlan dizlerine açýlan ellerine
Dilini çevirecek gücü yok ise de
Yüreði içten içe haykýrýyordu
Af et beni Yarab diye
Kurtulmak istedi kanatlarý
Günahýnýn aðýrlýðýndan
Uçmak bir yol kaçý vermek
Semanýn sonsuzluðuna
ÝNCÝ DENÝZ
2009 NÝSAN’I
Sosyal Medyada Paylaşın:
utangaç kırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.