B E K Ç Ý D A Y I
Bekçi Dayý: “-Hani pilav kýz?” dedi,
Çocuk: “-Sana kalmadý, hep anam yedi.”,
“-Ananýn soyunu napayým!” dedi,
Öyle ya, çanaðý kýr Bekçi Dayý!
Bekçi Dayý rakýyý çok içer,
Sarhoþ olur, kendisinden de geçer,
Bazen uslanýrsa ekin de biçer,
Neþeli bir tiptir bu Bekçi Dayý.
Bekçi Dayý su baþýnda oturur,
Parasýný hep kumara yatýrýr,
Vursan iki kileyi de götürür,
Güçlüdür, çünkü o Bekçi Dayý!
Karýsýyla küstür çoðu zamanlar,
Tavlasan azýcýk sözden de anlar,
Kýzýnca beynine sýçrýyor kanlar,
Kötü söze gelmez ki Bekçi Dayý.
Ailesi çok üstünde dururlar,
Her kötü iþte onu görürler,
Ne söylese sert karþýlýk verirler,
Baþka ne yapsýn ki Bekçi Dayý?
Radyoyu alýr çýkar ormana,
Ne olmuþ Bafra’ya, Yeni Harman’a?
Ýçer sigarayý, bakar dumana,
Kýzdýrmaya gelmez bu Bekçi Dayý.
Bekçi Dayý dedin mi, yardýma koþar,
Her türlü güçlüðün üstünden aþar,
Kimseye baðlanmaz, özgürce yaþar,
Hem baðýmsýz, hem de hür Bekçi Dayý.
Karþýsýna çýkana gürleyiverir,
Arkadaþ uðruna canýný verir,
Sen alttan alýrsan, yumuþayýverir,
Anýnda deðiþir bu Bekçi Dayý.
Ozaným, Arif’im, üzmezdi beni,
Onunla olursan çok sever seni,
Gördünüz mü karþýlýksýz seveni?
Biraz da haklýdýr ya Bekçi Dayý.
Arif GÖLGE
(Ankara, Mart 1982)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.