Kanýmý kaynatan, Ýçimdeki çocuktu. Ben senden bir þey istemedim ki; Hep o istedi durdu.
Ben seviyorum dedim. O, tap ona dedi. Ben özlüyorum dedim, Minicik ellerini uzattý gözlerime Yetmez, Hani/ Gözyaþýn nerde ?dedi.
Ben, Bu yüzden seni, Aðlayacak kadar sevdim Bu yüzden Ýçimdeki çocuðun Elleri ýslansýn diye Özledim.
Her þey yolunda giderken, Birden; Nefesini tuttun nefesimde, Nefessiz kaldým. Düþümde gözlerimden Çaldýn kendini Boþ gözlerle baktým Yalnýzlýðýmda çalýnmadý Hiç kapým.
Gecenin sýrtý yarýldý Gündüzleri karþýlarken; Sessizliðinde Yine de; Bir nefes gelmedi senden.
Önce ümitleri tükendi, Ýçimdeki çocuðun. Sonra, Damarlarýndan çekildi tutku Piþmanlýkla buruþan yüzünde Kapanýrken buðulu gözleri Son sözü Sev ama tapma Özle ama aðlama oldu.
HÜLYA ÇETÝNER DAL Sosyal Medyada Paylaşın:
sairben Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.