GAR/LAR

Yolcu ederiz veya karþýlarýz,
Uzaklardan gelen ve gidenlerimizi.

Her gün, her saat...
Biri gider, biri gelir,
Otobüslerin peronlara.

Gelen ve giden yolcularda,
Kimi neþe, kimi hüzün kokar.

Gidenler genelde;
Bir eþ, bir dost... bir sevgili
Býrakýr arkasýnda.

Umudu vardýr...
Belki kýsa, belki
Uzun bir süre sonra!
Dönecektir, nasýlsa!

Eller, mendiller sallanýr ardýndan...
Döner...döner bakar...aðlarsýn.

Garlar...
Hem ayýran...
Hem birleþtiren garlar.

Bir zaman;
Yolcu etmiþtim
En yakýnýmý!
Uðurlamaya geleni çoktu!
Her kes severdi O’nu!

Zaman geldi... Hareket baþladý.

Bir yolcu daha gidiyordu...
Dünya garýndan.

Hiç arkasýna bakamadý O!

El sallamadý...
Mendil sallamadý, kimse!

Aðladým...
Aðladý herkes...

Son yolculuðuydu bu, babamýn
Dünya garýndan.

Ve bir daha...
Çok istesek de
Dönemeyecek babam geriye.

Ruhun þad olsun...
Hakkýn helal et babam.
Sosyal Medyada Paylaşın: