Golha...

saçaklý bir yaðmurum kendini ýslatan
dumanlý daðdýr kafam, kafam buluttan çatý
kahve kokar ellerim, ellerim ki nefesim

sektirmeyin geceyi bulanýktýr düþlerim, düþlerim ki kirpiklerime çivisiz
düþer omuzumdan gece, yükselirken ay
soyunur kalemim mürekkebim de topraktýr nefesim
harflerimin eskimiþ elleri çarmýðýnda yüzme bilmez
yutkunduðum gölgesiz panoramik buhrandýr

bir tanrýdýr Golha.. týnýsýnda büyüdüðüm
acýsýyla, acýlarýmý kýyasýca yüzdürdüðüm
tanrýçadýr Golha her namesi hüzne düðün

aðlarken ellerimin yüzüne ,daðýlmayan hengamedir göðüm kýblesi
ateþtir nefesim kimse cennetin çeþmesi

travmatize sahne yaþlandýrdýkça ruhumu
kýzýyorum yine, kýzmaa dedikçe kendime
aynaya deðdiðinde tutulurken kana gece

beklesin cenin þeklinde beklesin zam’an
üþümeyi bilsin sýzladýkça sancýsý anbean
üþümek nedir en iyi bilirim soyuldukça ellerim

hem siz bilmezsiniz, bilemezsiniz beni
en iyi ben bilirim ben kanadýkça ellerimi
ellerim ki þefkatlidir yine saklar geceyi

saklarken kýrýk, dökük çocuksu yüreðimi
öpüp örterken þafaðý eteklerinde sabahýn
ýsýn diyorum göðsümde güneþe daha var

irkildikçe üþümenin o acý tebessümünü ,
vakitsiz açan baharýn sümbülünü neyleyim
kilittir acýn, acýma Golha senim, sendeyim

~°~
~°~
~°~


Sosyal Medyada Paylaşın: